11-11-2010

Súntsjes sjonge





Ik rin neist har en sjoch
wat ik tink dat sy sjocht.
Sy jout de grize wolkens kleur,
foarseit it waar en dan
sakket har blik nei in beam,

hja flodderet rûntsjes en sjoch!
Hy hat in tigerfel oan,
teare plakjes op in wyt front.
En o, o de beam hat ek
wolkjes, hja driuwe oan ‘e tûken.

Ik hingje oan har mûle.
Ivich moai falt it ljocht
op har skean ferhefte kopke.
Fan no ôf bin ik wis:
sy hat fûgels yn de eagen.




08-11-2010

Sagrada Familia






Yn dit sakrale lichem hâldt in geast ta
skoarre fan alve mânske pynbeammen.
Hja lykje dea oanein, de skouders sakje.
De wite bast fertoant wat krakelee,
in mozayk fan opswolde en delbêde ieren.

Myn timpel is net ôf, der is gjin pryster
genôch om kreft út te putten,
ik bliuw te jong, de skonken ûnbeboud,
ûnder it gewicht fan ûngeriven sûnder tal
wrot it houtrot warber troch.

Der waard my in lichem tabetroud
dêr’t in geast yn skûlje koe. Ik oanbid
de God fan sinne en moanne, myn stalt
wiist har oan mar ik mis in rib en tiid.
De frede sil my oerkomme as
it lichem riist en de dowen falle.





02-11-2010

De grutte Jo







Jo, jo binne de grutte Jo,
mei ljocht lang burd en sinlike lippen.
Wêrnei smachtsje Jo?

De fioel begjint te fideljen, it oargel spilet dûnker.
In jonkje blaast him de wangen stikken en de lippen soer.
Foar him oer stiet in man yn in swart streekjesjak.

Tsjin droege kalk stiet in bosk swurden yn ‘e herne, krúst,
yn rêst en rust, de tastân fan no efkes ho.
In foarbyld foar de leavjende sedekeunst.

Of fjochtsje Jo allinne mei wurden? Boeken en lampen
yn de oare hoeke. Sis, kinne Jo sels net út de rie komme?
Ik soe sizze: folgje de kleare leafde fan it hert.

Ik ets Jo leaver yn ’t Latyn, mei drokke kriminele wurden,
dan kinne Jo je ferwar fiere by de swiete stien
fan it gelyk en sil ik Jo neffens de wet fan minder berjochtsje.

Dit is myn giele fonnis fan fertreasting:
Jo bliuwe in man, in grutte man,
mei in ljocht lang burd en sinlike lippen.