Keurich regele

De leste wiken moast ik in kear as wat yn it sikehûs yn Ljouwert wêze. Eartiids gie ik nei it Bonnehos, mar no is der it MCL, it Medisch Centrum Leeuwarden. In prachtich moai grut gebou hear, en heldere paadwizers boppe de brede en lange gongen mei ôfslaggen lofts en rjochts. In brede ynformaasjebaalje rjocht foar dy, fuort ast de mânske rûne draaioargeldoar útrûgelest. Dan komt der earst oan de lofterhân in ôfsketten romte, dêr’t minsken harren ponskaartsje meitsje litte kinne. Op fertoan fan in identiteitsbewiis, fansels, oars kinst drekst wol wer nokke.

Earder koest dyn wein earne delsette en neitiid giest wer gewoan nei hûs, mar tsjinwurdich hawwe se slachbeammen foar in parkearterrein en moatst earst in kaartsje út it apparaat lûke. Dat is op himsels al in aventoer, want do nimst in draai, rydst sa ticht mooglik njonken it apparaat oars binne dyn earms te koart, dan moatst hurd sjen datst dyn rút del krigest en op de griene knop drukke. Spannend. Komt it kaartsje?
Afijn, de dingen dien dy’t je sa al dogge yn in sikehûs, en dan sil je wer op hûs oan. De apparaten binnen- en bûtendoar roppe alwer oan dy: hjir betelje, blinder! Minsken binne hastich oan it sykjen nei lytsjild, want as je ienris klear binne, telt eltse tel. Hoe jin auto op langer op it parkearterrein stiet, hoe djoerder. Sels bin ik ek net sa’n ien fan beteljen (teminste net foar ditsoarte dingen), dus ik ek hurry up dy kaart deryn en de Rabopas by de hân. Mar dat ding hoegde er net, sei it apparaat. Achterlik, fûn ik. Kinst oeral mei dyn pas betelje tsjinwurdich, mar yn sa’n modern, nij gebou net.

Mar no siet ik der al mei, want baar jild hie’k net by my. Dat earst mar ris op dy brede ynformaasjebaalje ta, dêr’t in stik of trije minsken yn moaie stewardessepakjes omstapten.
‘Ja, mefrou, dan kinne jo hjir om ‘e hoeke, yn de buert fan ‘e winkeltsjes wol efkes jild pinne’, sei it freonlike frommiske. Ha! Fansels. Sa’n sjyk sikehûs hat ek in pinautomaat. Dêr’t winkeltsjes binne, moat ek jild wêze. Dêr mar op ta, dus. It apparaat lykwols, friet myn pas wol op, mar spuide gjin jild. ‘Pas ongeschikt’. Hmm.
Mar fuort net ferslein, gie ik ien fan de winkeltsjes yn en frege oft se by it beteljen fan in produkt ek wat ekstra jild ferskaffe koenen. Dat woenen se wol. Ik krige keurich in briefke fan tweintich euro mei. Dat soe de kosten dekke moatte, tocht ik.
Nei wer trije minsken by de parkearautomaat, wie ik oan de beurt. It wie yntusken in kertier, tweintich minuten letter. De kaart deryn, briefke fan tweintich deryn. Mis. Nochris besykje. Wer mis. Miskien hie’k it biljet der op ‘e kop yndien? Nee hear, dat wie it ek net. Ik haw alle kanten besocht. Dan no dochs mar ris de ynstruksjes lêze. Doe seach ik, dat der t’en heechsten in biljet fan tsien euro yn mocht. Jasses!

Ik wer nei it winkeltsje ta. ‘Nee,’ sei it famke fan de Etos freonlik, sûnder earst yn de kassa te sjen; ‘ik haw gjin lytsere biljetten mear. Faaks kinne jo it ris by de ynformaasjebaalje prebearje? Dy hawwe fêst wol lytsjild.’
Sucht. Op nei de unifoarmfamkes. Dêr krige ik yndie twa tientsjes. Ik stapte op de parkearautomaat ta en wachte wer myn beurt ôf.
At it ding it no net die, stie ik net foar mysels yn.