Hast wol ris wraak nommen?

Dat wie in fraach by ‘Man bijt hond’ hjoed.
Wraak. Wraak. Jin wreke. Ik tink dat dat minder faak bart dan datst eins wolle soest. As ik wraak nimme woe, kin ik my dêr eins neat by foarstelle. Wraak komt by my pas yn byld by ûnrjochtfeardichheid, as immen in oar moedwillich skeint, sûnder dat dêr drekst in reden foar oan te wizen is. En dan heakket it dus al, want kinst altiten op slach witte oft der gjin reden foar is? Dus op de died straffe dochst faak net. Je litte it ‘ûnrjocht’ oer je hinne komme en tinke: wêr komt dit wei? Wat sit der efter? Wêrom moat dizze persoan krekt dit tsjin my sizze of dit my (of myn famylje) oandwaan?
Mar by gefallen fan sinleas geweld fiel ik de wraakgefoelens wol yn my opkommen. At de oarsaak drank is, en de died dus net alhiel tarekkene wurde kinne soe, ja dan tink ik dat der altiten wol in ekskús te finen is. En dat jild ek foar dronken autobestjoerders. Se hawwe it net wold, mar se hawwe ek gjin war dien om it te foarkommen. No ja, soks soarte gefallen roppe by my dus wraakgefoelens op.
As ik der goed oer neitink soe ik de moaiste wraak de wraak op politisy fine, dy’t ien of oare maatregel dertrochhinne jage hawwe, dy’t minsken mei in tinne beurs treffe, of minsken dy’t ta de swakkeren yn de maatskippij behearre. Dan woe ik eins hawwe dat hja har oait sels yn dy posysje komme soenen en dan ûnderfine wat sa’n maatregel betsjut. It is kalvinistysk tocht, ik wit it, mar jo leare nea better as dat je it sels ûnderfine. Wraak is eins in re-aksje, hast de kar om dy aksje út te fieren of net.