De waskman

It iennige dêr’t ik hjoed echt myn aardichheid oan hie wie buorman Postma.
Ik hearde him op klompen klepperjen op it klinkertpaad njonken ús hûs. Ik hie krekt strutsen en siet efkes achter de pc om dat wer kwyt te reitsjen. Ik fyn it moai, mar doelleas wurk, dat ik haw de manlju opdroegen net mear as trije boesgroenen elk wyks smoarch te meitsjen, want oars kin ik wol oan de gong bliuwe. Lesten hie Jan in haastputsje en woe er krekt dat boesgroen oan hawwe dat noch by it striken lei. ‘Wol mem...?’ De opdracht yndachtich dat memmen harren soannen net as prinsen ôfleverje meie oan skoandochters, griep ik de kâns oan en haw him efkes lês jûn. No ja, dat wol sizze, ik die it him foar en hy seach dernei. No mar hoopje dat er it salang ûnthâldt.

Mar Postma dus, hearde ik klepperjen, dat ik rûn nei de achterdoar om him op te heinen. Hie’k al sein dat ik der sa’n hekel oan haw at minsken der drekst mar ynbaarne? Sy binne my al ferskeidene kearen oer it mat kaam mei in heale piama oan, dus soks hoecht om my net. Postma brocht de waskkoer. Dat wol sizze, ik tink dat Postma de wask brocht dy’t de frou dien hie foar it doarpshûs. Dy wask besjoch ik meast mei arguseagen, en wol, omdat dy der folle skjinner en netsjeser útsjocht as minent. Al die handoeken, teedoeken, dweilen, ja sels de oanrjochtdoekjes sit net in tear yn. Sy strykt álles.

Ik kin my dêr net by. Sjoch, der binne ek minsken dy strike hielendal neat. De bûsdoeken net en de slopen ek net. Dat hoecht net, sizze se, want ien kear brûke en sjochst al net mear dat se strutsen binne. Dêr sit wat yn, fansels. Mar wa wol no net at er yn in krekt ferskjinne bedsje stapt, yn dat hearlik kessen dûke dat sa swiet rûkt nei striken? Soks animearret dochs?
Hawar, buorman brocht de waskkoer, en it foel my ynienen yn: wat as buorman no ek net as prins grutbrocht is? Miskien is it syn eigen hantwurk wol. Ja, dan sjochst dochs mei hiel oare eagen nei sa’n koer.