22-11-2008

Min Modersprak

Klaus Groth



Min Modersprak, wa klingst du schön!
Wa büst du mi vertrut!
Weer ok min Hart as Stahl un Steen,
Du drevst den Stolt herut.


Du bögst min stiwe Nack so licht
As Moder mit ęrn Arm,
Du fichelst mi umt' Angesicht
Un still is alle Larm.


Ik föhl mi as en lüttjet Kind,
De ganze Welt is weg.
Du pust mi as en Vœrjahrswind
De kranke Boss torecht.


Min Obbe folt mi noch de Hann'
Un seggt to mi: Nu bę!
Un »Vaderunser« fang ik an,
As ik wul fröher dę.


Un föhl so deep: dat ward verstan,
So sprickt dat Hart sik ut.
Un Rau vunn Himmel weiht mi an
Un Allns is wedder gut!


Min Modersprak, so slicht un recht,
Du ole frame Ręd!
Wenn blot en Mund »min Vader« seggt,
So klingt mi't as en Będ.


So herrli klingt mi keen Musik
Un singt keen Nachtigall;
Mi lopt je glik in Ogenblick
De hellen Thran hendal.









Myn memmetaal




Myn memmetaal, ik bin mei dy begien!
Fertrout ta de teannen út!
Al wie it hert ek fan stiel en stien,
do stjurrest him derút.

Do bûchst myn stive nekke sa licht
lykas memme hân en hûd,
wjukkesto my om it gesicht
en wei wurdt alle lûd.

Ik fiel my as it bern lang lyn,
de hiele wrâld is wei.
Do pûst my as in maitiidswyn
en makkest my fan krupsje frij.

Us pake nimt my noch de hann’
‘No bidde!’ is gjin rie!
‘Us Heit’, begjin ik dan,
sa’t ik eartiids ek wol die.

Ik fiel sa djip: dit wurdt ferstien,
sa sprekt it hert syn noed.
De rêst fan de himel fiel ik ynien’
en alles is wer goed!

Myn memmetaal, sa sljocht en rjocht,
do âlde eale sprake!
‘Us Heit’ sis ik mei al myn nocht
en bloed en mûle kinne min fersake.

Sa hearlik klinkt my gjin muzyk
en sjongt gjin nachtegeal;
noch efkes en dan rinne my lyk
de kleare triennen prinsepeal.







Klaus Groth
oerset: R. de Haan

18-11-2008

Heit groetet de sinne




Der sit in wrâld yn dyn sinne
en hoe’tsto meidraaist mei de beammen
dy’t wy joegen op de heitedagen

hellest de wrâld nei it hiem
elk kin der sûnder skruten komme
sprekst se oan, ferhellest fan doe

hoe’t alles gongen is, do de wrâld
ynteachst mei hinnen fan de hoanne
en no skarrelesto om hûs

do wolst de jierren warre
thús ûntspringst de dûns fan de drokte
ast dy delsetst op ien fan de stille stuollen

ûnder de fjirtjin fruchtbeammen om it spul hinne
draaisto mei de sinne mei
sjochst nei boppen, telst de apels en parren.