Hea, hea, it is moai dat dy bern fakânsje hawwe, mar in wike is eins te koart. Krekt at se oer it punt hinne binne dat se har net mear ferfele, moatte se wer nei skoalle ta.
Jan bliuwt, as in echte ICT-er jûns sa lang mooglik warber en komt der moarns (soe ik sizze, mar ik kin better sizze: yn de rin fan de dei) sa let mooglik út. En dan moat ik him ek noch oantrune him wat op te knappen en wat te ûndernimmen.
Jan sit der net in tel mei. Hy nimt it libben sa’t it komt. Easy mem!
Fakânsjewurk hat er net, allinne syn saterdeisbaantsje. En dat is pas oan de ein fan de wike. Hy rint my net echt foar de fuotten, mar stelt wol hiele drege fragen.
‘Wêrom gean wy nea mei fakânsje nei it bûtenlân?’
‘Gean wy ek noch ris ferhúzjen, ik bin hast de ienige fan myn leeftyd dy’t noch nea ferhuze is.’
‘Wêrom hawwe katten sa’n bêst libbentsje en moatte wy altiten fan alles dwaan?’
Je wurde der wurch fan.
Us mem sei eartiids al: ‘moai dat se frij binne, mar ek moai at se wer nei skoalle kinne.’
Lykwols hie ik ek in tsjinfraach foar Jan:
‘Wêrom waskesto dy net ris om ‘e holle en dochst do dyn hier net efkes netsjes?’
‘Mem,’ seit Jan, ‘dat heart sa. Ik draach tsjinwurdich
de out-of-bed look.’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten