23-01-2008

Op 'e troan












Yn hûs binne wy al lang gjin baas mear. Stel jim ris foar: in lytse foarkeamer mei de twa ruten op it suden, in donkerbrune learen bank oan de kant dêr’t it hûs fêstsit oan de oare kant fan twa-ûnder-ien-tek, oan de oare kant dy muorre stiet in twapersoansbankje tsjin it lewant fan it lytse keamerke, en de kast op de eastside fan de keamer. Dan is de keamer fol. Der kin noch in krantebak stean en in sierkastke. De televyzje hat plak tusken de twa ruten. Krekt sa moatte de meubels der stean, oars past it net. Guont húsfroulju hâlde wol fan it ferskowen fan meubels, mar dêr hoech ik my de holle dus net oer te brekken. En de katten ek net. Dy troanje op de twa pakestuollen dy’t by de ekstra smel-makke lege tafel stean. Dat plak feroaret ek net, dêrfandinne dat dy twa stuollen altiten troch har beset wurde. Jopie neistenby op ‘e kachel, Minoes op baas Romkes’ stoel.

At wy de keamer ynkomme en ús stuollen binne troch de keninginne en de prins beset, dan sizze wy earst harren namme efkes. As dat neat jout (en dat jout neat), reitsje wy de keninklikheden efkes oan, en sizze nochris: ‘kom, Joop, derút!’ Dat helpt ek net. Dan krije wy se by de kontsjes en jou se in setsje. Faak slaan se dan de klauwen yn de beklaaiïng fan de stoel, en moatte wy se der mei geweld útnimme. Mar ja goed, oft je dan baas binne? Hienen wy se better opfiede moatten? Ik wit it net. Wat ik wol wit is dat ik de kont net hoech te lichtsjen salang’t ien fan harren noch yn ‘e keamer is. Want dan is it in spultsje fan:
dy’t syn stoel ferlit, dêr’t in oar op sitten giet!


20-01-2008

test-test-test



O, wat in drama as de kompjûter it bejout.
Ik wit wol, fan logjen komt op 't heden net folle, mar dat hat mei oare dingen te krijen. Aldergeloks giet it dichtsjen wol stiloan wat troch. Ik moat sizze dat de dichtkursus fan Tsjêbbe dêr aardich debet oan is. Better dus, want oars bleau dat der ek noch by.
Fan 'e wike moat ik nei it Tryatergebou om der in pear kollums yn te sprekken foar Edufrysk. Dat haw ik noch nea dien, mar ik liket my aardich om te dwaan. En dan wurde der dochs in pear Kidelkollums foar de ivichheid fêstlein...

De gearsit fan it Skriuwersboun fûn ik mar in rommeltsje. It liket sa moai om in taspraakje út de holle te dwaan, mar wat in heakeljen komt er dochs efterwei. En it nijs datst ferwachtest, komt net (info oer de Spanjereis) en watst allegear wol witst omdat it al earne te lêzen stie, wurdt nochris opkôge. Nee, it koe wol ris in ôfrinnend spultsje wêze. It is faaks sa as ek mei in protte oare dingen; frijwilligerswurk wurdt hurdop minder. It past net mear yn dizze kultuer. Der is gjin passy mear foar idealen. Ik fernim it ek by mysels hear. Ik haw al langer as tweintich jier frijwilligerswurk dien, mar it is no sa fier dat ik tink: ik wol ek wolris betelle krije foar wat ik doch. Hoe krigest oars dyn wurdearring noch? Frijwilligerswurk hat gjin status mear no't it lintsjes reint. Lit de provinsje dus mar ris wat jild stekke yn it Skriuwersboun. De provinsje, dat binne wy dochs ek, net?
No, de nije kompjûter is der. En by dizzen ek úttest.

15-01-2008

it toernoai




Gjin stilzitters. Ek gjin stiltmes.
Grut wurd. Snuve. Lûke mei de eagen.
It mes moat thúsbliuwe, mar guon
hawwe it yn de bûse. Oaren blikkert
it yn de eagen.

Opsmite en drekst optelle.
Tweinitch tsjin is ienensantich wiet.
Gjin begrutsjen. Tink derom,
fersmyt dy net.

Froulju kinne wol, mar doare
sa goed net. It giet om prizen!

Kalkoenen, hazzen, rolladen.
De earste siket út. It kin it
minste wêze.
De jûne ôfslute mei ien of twa.
Dan op hús oan.
Ut en thús, mar nea sûnder nocht.





02-01-2008

nij jier ensa





tinke en hinkje



At de ierde him ris kearde,
wie ik in stjer.
Besjoen troch tûzen gelearden
kaam ik net wer.

Gong eltsenien mei, safier,
wie it wer net wier.