No’t der twa bern mei bus en trein reizgje komme der ek ferhalen los. It reizgjen op himsels is net altiten like aardich, mar it went, en wis is ek dat je wilens de reis altiten noch gau it iene en oare oersjen kinne foar skoalle. Op de weromreis bart dat minder. Dan sjochst in protte minsken efkes in knipperke dwaan. It fernuveret my altiten dat se dan krekt op tiid de eagen wer iepen dogge. Yn de nije trein wurde de plakken wol goed lûd opneamd, mar yn dy âlde hearde ik eins allinne mar dat de lûdsprekker iepenset waard. Dan heardest wat prommeljen, en dêrnei waard de lûdsprekker wer mei in klikje ôfsletten.
Doe’t Jan okkerdeis mei in maat fan Grins kaam, hienen se de put derút. Of de put. Wat sil ik sizze? It wie freed, en dan hawwe de hearen nei skoaltiid gauris besprekking oer de ôfrûne wike yn de Drie Gezusters yn Grins. It stof fan de skoalle wurdt fuort goarrele, hja nimme efkes in flauFEBObyt en dan giet it wer op hûs oan. De lêste bus hat dan al west en dus moat der mei de trein reizge wurde. Beide jongkeardels leinen dus moai langút mei de skonken op ‘e bank foar har te slûgjen. Doe kaam de kondukteur har oer it mat.
‘Dogge jim thús ek sá?’ frege er de twa knapen, en wiisde op har skonken.
Mar Jans maat hie it aai mei sâlt klear.
‘Knippe jo thús èk kaartsjes?’ frege er.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten