Ketsjupferslaving

Maaike en har freon Jopke en ús Jan sitte no goed in wike yn Egypte. Fan it tsjerke hawwe wy heard dat se in goeie fleanreis hân hawwe en dat se goed oankommen binne. Maaike hat in ferslachje oer de ôfreis opstjoerd nei de Sneinspetiele fan it Frysk Deiblêd, sy is no foar trije wike
‘ús korrespondinte yn Egypte’.

Fansels hie ik de bern fan alles wat meijûn. Pûdsjes droege sop, kaugom, in ammerke sâlte drop, wat krintekoekjes, salmiakkûgels en mear fan sokswat. Sy moasten al ris wat hawwe te haffeljen dêre. Spultsjes gienen ek mei: in lege learen fuotbal en follybal, in pompke, in spultsje Frysk boerekwartetten en gewoane spylkaarten om mei te klaverjassen.
Mar doe’t ik fan ‘e wike op Jans keamer kaam en de kompjûtermonitor útsette woe omdat it lampke al mar oan stie te flikkerjen, seach ik ynienen wat frjemds efter de kompjûter lizzen. Alle snobberij dy’t ik yn de reistas stutsen hie lei der moai ferdutsen efter. ‘No, dochs flink fan de jonge’, tocht ik by mysels. Hy is net de lichtste kant neist, dat hy hie him skynber foarnommen dy tiid oan te gripen om fan it swietguod ôf te bliuwen. Netsjes!

Mar doe’t Romke en ik fan ‘e wike oan ús mieltsje bakte earpels sieten (oerbleaun fan de oare deis, ik hie fierstente folle skyld) soe Romke de mayonêze en ketsjup efkes út de kelder helje. Mayonêze wie der noch wol, mar de ketsjup koe er nearne fine.
‘Och jong, sjoch doch ris better om dy hinne’ sei ik, ‘der moatte noch ien oanbrutsen en minstens twa nije flessen stean.’
Romke nochris de kelder yn.
‘Nee hear’, sei er. ‘Of ik mei wol kluten yn ‘e eagen hawwe, mar ik sjoch it net’.
Dat doe moast mem sels mar even hinne. Mar Romke hie wol gelyk, der stie net iens in flesse dy’t der wat op like.
Doe gie my in ljochtsje op.

Fan ‘e jûns belle Maaike op út Egypte. Nei in praatsje hoe’t it dêr wie fertelde se dat it mei Jan ek goed gie. ‘Allinne oan de itenstafel hat er it efkes dreech’ sei sy.
‘Hy hat hâlden en kearen om syn flesse ketsjup ûnder behear te hâlden.
Der sitte tritich man om ‘e tafel en se binne ynienen allegear sljocht op ketsjup...’

Hingje de jas mar yn de gong

hoe’t ik dy ha wol
mei hier
en dat brune fel
witer yn ‘e winter

altiten wer
nei my takeard
mei seine
koartknipte fingerseinen

en eagen
dy’t nei lippen lûke
foar wurden, in tút
of in tongetip

at ik rin
nimst deselde trêd
mei dyn lingte
en dat bytsje breedte

op dyn grûn
wurd ik túnker
gjin plant negeret
dy dûbele segen

datst thús bist
dêr genietsje ik fan
steesoan eefkes myn noas
yn dyn jas op ‘e gong

tarieding

Noch alve dagen, dan sil ús jeugd nei Egypte ta foar har World Servants projekt. De jongste hat noch nea flein, mar hy is mei in ploech bekenden, dat it sil wol wat tafolle mei de fleandersangst. Boppedat, Jan wol, - at er him ienris byinoar sparre en yninoar set hat - mei de skûter sprinte. En dat giet ek aardich hurd, dus dat sil it him wol net dwaan. Mar ja, witst nea mei Jan, dy set dy altyd foar ferrassings. Ik hoopje al dat se spuipûdsjes yn syn buert delhingje.

Mar no it folgjende: om't der safolle meigean, moatte se merkjes yn de klean ha mei harren namme derop. Alle guod fan tritich man wurdt deis wosken dêr yn Egypte, en dan moat dúdlik wêze fan wa't wat is. No ha'k al sa tûk west om in roltsje stoffen lint te keapjen dêr'tst de namme op skriuwe kinst, en dan kinst dat stikje derôf knippe en dan moat it mei in hyt strykizer op 'e klean strutsen wurde. Dat ik hie wat nij ûnderguod foar de bern helle, en sokken en sokswat, en wie al drok oan it striken (lamme earm derfan, want it moast mei lofts omdat der yn it rjochterskouder in slymbeurstûnstekking sit), doet Jan by de noas lâns opmurk dat er allinne âld spul meinimme woe, dat siet lekkerder en dat koed er dan ôfbrûke en fuortsmite.
Ja, dêr sit je dan mei je goed gedrach.
No moat ik nochris. En it minste is: guont merkjes moatte deryn nááid wurde. No, ik en nuddels, dat is twa. Ik ha noch nea in naaimasine hân, sa'n hekel ha'k oan dat pokkewurk.

MAAIKE | JAN | MAAIKE | JAN | MAAIKE | MEM | WURDT | SPIKER | GEK

Ik de beahipper

It hat gjin doel en jou lûd,
ik krij hieltyd gjin gehoar en ik
wit wat der bard is mei dy mosk
op it dak. De rein en de wyn

makken fan dy de kjeld en my sa hosk
en ik tocht ús dy swiete pea nochris yn
foar’t de sinne syn ljocht wer falle liet.
Ik bin de beahipper en do de hearemyt.

It hat gjin doel en bûch nei dy oer,
wy steane op de râne fan it dak
fan in glêzen hûs. Yn de dream

sweefde ik nei dy ta, oant er bruts.
No bid ik my de knibbels hast krom,
myn leave en de line bliuwe stom.