19-11-2006

Dreamarena





Sjoch mem, at de bijen gûnzje
moat ik der wêze, se dûnsje om my hinne.
Ik bin der net allinne, der paradearje froulju
by my del, grut en swier en fyn en slank.
Ik bin net bang. Ik pak de stôk mei it rea
flanel en slach foar by de bolle langs, och ju,
wat soe my dochs dat bist, dit is in dream
en ik sil him krije troch linigens en krêft,
net mei in list. Ik bin wier net bang.

Dy froulju mem, guont sitte fol bijen,
dy’t hunning bringe of helje
en der falle dingen fan boppen: XTC
pillen en snobbersguod, roazen, anjers
en fantasy, der komt gjin ein oan
dy frouwerigele. Ik bin in jonkje, mem,
mei in hoep, en ik stoarje oer de râne
fan in dream. Skielk wurd ik torearo,
mei stekstokken yn ‘e hannen en in frou
thús oan bannen. Ik bin net bang.











By The Hallucinogenic Toreador
fan Salvador Dali

09-11-2006

Ride






En at it rydbewiis helle jo hawwe, moatte jo ek ride fansels.
Maaike woe yn ús auto te winkeljen, mar dêr hie se noch noait earder sels yn riden. Hja moast nije learzens hawwe foar nei it wurk, en mem koe wol krekt efkes mei. No ja, dat moast dochs in kear wêze, dus dan drekst mar.

Dat Maaike pakt de kaaien fan it boardsje by de doar en docht eigenwiis mei de ôfstânsbetsjinning de doarren fan de wein iepen. Hja kin deryn, mar ik net, dan moat de wein earst út de garaazje riden wurde. Dat kin mar krekt, moatst goed op ‘e spegels lette en der ek om tinke datst mei in slachje derút rydst, oars sitst fuort yn ‘e hage. En pront rydt se yn 'e hage.

No, ik haw wol tweintich minuten efter har stien te healwiizjen. ‘Ja, sóks hawwe wy mei de rydlessen net leard hear!’ sei Maaike. Nei lofts wizend, nei rjochts wizend, winkend nei my ta, efterútrinnend en wer nei foaren late ik har de garaazje út, de wei op. Krekt mei de kont de ferkearde kant útdraaid fansels, ik swaai de auto altiten nei rjochts, dan kin ik de wei nimme dy’t om it doarp hinne giet en hoech ik net troch it sintrum.
Sy net. Ik fûtere al; ‘do stiest ferdoarje no ek noch ferkeard!’, mar hja lake ris en sei leaf tsjin my: ‘ik moat dochs efkes sjen litte dat ik myn rydbewiis haw en ride kin, mem?’
No ja, it rydbewiis hat se.

Doe’t wy – mei flink wat oanwizings ûnderweis fan myn kant – einliks yn Súdhorn wiene, hawwe wy earst mar ris in rûntsje riden op it parkearterrein. At der safolle romte is, wurdt it in kear sa dreech kiezen, no? Uteinlik sette hja de wein deun neist in oaren del.
‘Hast moai dien, leave,’ sei ik, ‘mar mem moat der ek noch út hin?’
Ja, dat koe net, of mem moast wilens de reis al flink ôfslanke wêze.
Hawar, in kear derút ride, in kear der yn, in kear der wer út en nochris wer deryn, dat kaam ek goed.

Hja slagge mei de learzens en de weromreis gie goed.
‘Heit moat de auto aanst seker ek noch brûke, hin?’ sei Maaike loftich doe’t wy it hiem wer op rieden.
En hja parkeare de auto keurich foar de garaazje.