26-10-2006

Ferjou my heden









ferjou my Hear
it âlde sear
in swolm fan jierren

ferjou it sied
dat it opsjit
út oergeunstgrûn

by de buorlju
it farske gers
it waakst en baret

de begearte
nei wat moai is
mar net oan my

de waanwizens
fan myn tinken
dat ik it better kin

dan sil ik ek ferjaan
dy’t my biddelje
- knibbelje hoecht net -

iens




22-10-2006

it besykjen






Under de yinyangbeam


Doe’t ik lêsten yn jim tún kaam
ûntduts ik dêr de yinyangbeam.
Hy die my tinken oan myn earste faam,
ik sjoch har noch foar my stean:

har earms wienen bûgde tûken,
de blêden rûsden as har hier.
Hja koe de mûle yn in o’ke lûke
lykas in glinsterjend wetterdier.

As kwiksulver skeat de tiid foarby.
It libben hie oars mei ús foar:
ik fergeat har, en sy ek my.

Oant no, ûnder dizze blêdepoart,
mei in hert dat yint en yangt,
fan nijs oan nei har leafde langt.






13-10-2006

bombaarje






Bombaarje


O, do eale beam,
sjoch dy hjir no stean:
de blêden brún
yn deade tún

ropt it glêde sied nei de sinne
mei mûltsjes fan o, wêr moat’ wy hinne,
heit wiuwt se mei fiiffingerhân fuort,
dy dript noch fan giel hunningguod.
Him heucht de tiid fan de kearsen;
hja brânen, hy koe him net behearskje
mei yn de rouwe bolster in blanke nút
joech er mem pripkes en in waarme tút.
Syn manlike magy waakset yn ‘e maitiid
ieren en sinnen wurde langsum laaihyt.
De beam wol dan barste fan libbenskrêft,
dat de reis is lang. De lâning sêft.

Dêr giet dyn team
do mâle beam,
hja barste daadlik
bjusterbaarlik!







Bombarie


O, jij edele boom
je staat er als een droom:
de bladeren bruin
in deze dode tuin

roept je gladde zaad naar de zon,
of hun mondje ‘o’ roepen kon.
Vader wuift ze weg met vingerhanden,
herinnert zich hoe de kaarsen brandden.
De honing drupt nog van de bladeren,
hij voelde warmte in zijn aderen.
In de bolster groeide een blanke pit
zodat hij af en toe moeder kust en prikt.
Zijn mannelijke magie groeit altijd
in het voorjaar, dat is de juiste tijd.
De boom barst dan van levenskracht,
dus de reis is lang. De landing zacht.

Daar gaat het nageslacht
met dolle bommenkracht.
Ze barsten dadelijk
wonderbaarlijk!







09-10-2006

Sonnetten





Ja, wy moatte der no dochs oan leauwe; wy binne al oan it sonnetteskriuwen by Tsjêbbe.
En dat falt my net ta, want ik bin in frije foarmdichter. Dy steure har net sa bot oan it ritme of it rym, mar dy binne wat mear mei de ynhâld fan it fers oan it pielen.
Mar goed, earne hie ik heard datst net earder in dichter wêze kinst foardatst in sonnet skriuwe kinst.
No, ik wit no al dat it myn hobby net wurdt.
Ik haw seker in eigen ritme yn ‘e holle, want de fersfuotten klopje allinne mar as ik it fers foarlês. As in oar dat docht doocht it net. Sizze se. Ja, net op ‘e kursus hear, want safier binne wy noch net, mar by eardere probearsels.
Foar woansdei moast it sonnet ynstjoerd wêze. Tsjêbbe sjocht it dan nei en set der wat opmerkings by, en op ‘e kursusjûn sels gean wy der dan mei ús allegear oer gear. Ik haw myn sonnet ynstjoerd, mei foar de wissichheid mar in lûdsbestân derby. Dan wit de man dochs hoe’t it klinke kin. As ik it mar foarlês.



07-10-2006

Sa net





net as in stoarm, die nearne om jout
de ljochtsjes út myn eagen hout,

in liuw dy’t de proai bespringt
wylst de bek yn it rôze sinkt,

de fisken, sjittend yn it wylde wei,
of de skylpaad, dy’t it yn it sân leit,

de fûgels, fan wa’t nimmen it fernimt,
of de bargebear mei swit yn ‘t himd

mar as in striker dy’t kidelet oan it ear
sa jou ik oan myn leaf de leafde tear.





03-10-2006

tillefoan...





No wienen wy dochs al gjin minsken dy't foaroan yn 'e rige stean at der wat nijs te krijen is; wy hiene noch gjin fideo doe't elk him al hie ensa, mar sa'n losse tillefoan, ja.
It kaam te faak foar dat men besocht hie ús te berikken wylst wy bûten sieten te kofje- en teedrinken, of mei oare dingen dwaande wienen. It waard ferfelend foar de minsken. En ek foar ússels, want dan dienen se oars net as ûnder iten belje.
Dat tenlêsten hawwe wy mar sa'n losse hûstillefoan oanhelle. Dat foldie bêst hear.
Mar de lêste tiid wienen we der wat minder tefreden oer, en dit kermiswykein al hielendal.

At sa'n ding net oan de muorre hinget, kin er de akku net oplade, en dan gean de batterijen leech. At dat hast safier is begjint it ding te piipjen mei in hiel trochkringend, pine-yn-'e-harsensopwekjend lûd. Dan moatst gau sjen dat de tillefoan wer oan 'e muorre komt te hingjen, want dan kin er him wer follurkje.
Mar freedtenacht soe ik op bêd - ik hie de kermis al ôfwachte, want dêr wenje wy hast boppe-op - doe't ik de lege tillefoan piipjen hearde. Maaikes feintsje, dy't by ús slepte, hie der ek al in kear ôf west, dy koe net sliepe fanwegen de kermismuzyk. En no dit geëamel wer. Wêr yn 'e goedichheid lei dat ding? Ik koe him nearne fine.
Op it lêst bin ik de sliepkeamers mar by del gien. By Jan kaam ik der net yn, dy hat de lêste tiid útfûn dat der oan 'e binnenkant fan de doar in slot sit, en om ien as oare reden moat er dat no ek brûke. Fral sneintemoarns, as ik him roppe sil foar it tsjerke, is dat lêstich. Mar no ek.
"Gean hjir wei minske" rôp Jan út it bêd wei. "Ik haw dat ding net."
Fansels liet ik my net samar ôfskepe, mar ik koe heech of leech springe, Jan die de doar net iepen.
"Ik wol wol wedzje om in scooter, dat er hjir net leit," âle er noch lilk.
No ja, dan binne jo útpraat, hin, as der sok swier geskut ynset wurdt.

Dus doe bin ik dochs ek mar efkes by Maaike har keamer delgien, want dat lûd moast wol ophâlde fansels, oars koe ik it sliepen wol ferjitte. Ik sliep mar licht.
Dat ik die wat skruten de doar iepen fan de keamer dêr't Maaike en Jopke leinen. Doarde ik de keamer wol yn en strûs dêr wat om? Ynienen kaam der in stim efter de bêdsgerdinen wei: "Wat dogge jó hjir?"
Ik wist net hoe gau ik útnaaie moast. Nee, dêr soe de tillefoan ek wol net lizze, dan hie Jopke him al lang by de trep deldondere.
Der siet neat oars op: ik moast dy nacht yn it túnhúske sliepe. Dat ik haw myn kessen ophelle, en it bêd yn it túnhúske opmakke.
Gjin lêst mear fan gepiip, dy nacht. Mar it wie wol kâld.


De oare deis hawwe Romke en ik alles ôfsocht. Mar gjin tillefoan. Wol hieltyd noch gepiip. Op it lêst hawwe ús oerjûn. "Hy hâldt fansels in kear op," sei Romke treastend tsjin my.
"Ik helje efkes de krante út de brievebus, set do mar efkes in bakje kofje."

Jimme kinne noait riede wat der út dy brievebus kaam.

Nei lang ferhear kaam it der úteinlik út: Jan wie beljendewiis ta de hûs útrûn, en oan de wei hie syn kammeraat stien mei de auto. Jan betocht him net, goaide de tillefoan yn 'e brievebus en pike mei syn kammeraat út. Noait wer oan in tillefoan tocht...